Ustawa o odpowiedzialności transakcyjnej
PROJEKT USTAWY W 7 PUNKTACH
USTAWA O ODPOWIEDZIALNOŚCI TRANSAKCYJNEJ
1. Transakcja – to jedność umowy (wiązki umów) i ich wykonania, wypełnienia. Transakcja jest podstawowym aktem indywidualnej aktywności gospodarczej w warunkach publicznych;
2. Strony transakcji w pełni – ale też wyłącznie – odpowiadają materialnie, cywilnie i karnie za swoją część transakcji;
3. Silniejsza strona transakcji (decydent, narzucający jej warunki) powinna ubezpieczyć transakcję w gwarantowanych-chronionych przez Państwo funduszach ubezpieczeniowych. Równorzędne strony transakcji powinny takie ubezpieczenie podjąć solidarnie, jeśli przekracza wysokość średniego wynagrodzenia w sferze uspołecznionej;
4. Porażka transakcji obciąża całkowicie i bezapelacyjnie albo stronę silniejszą (odpowiednia adnotacja powinna być elementem umowy-paragonu), albo solidarnie równorzędnych kontrahentów, albo ubezpieczyciela (w całości, bezwarunkowo);
5. Transakcja – jako zapowiedź przyszłego sukcesu – bywa „kapitałem” innych transakcji, w tym cesji, zastawu, itp. Każdorazowo w takiej sytuacji wszystkie strony transakcji powinny być o tym powiadomione skutecznie (np. deweloper musi o wziętym kredycie powiadomić przedpłacających mieszkańców, producent musi uprzedzić nabywców, itp.;
6. Niezależnie od pełnej materialnej, cywilnej i karnej odpowiedzialności – strona winna porażki, a przede wszystkim strona silniejsza – po dwukrotnej porażce nigdy, nieodwołalnie, nie ma prawa występować w żaden sposób w dowolnej innej transakcji jako strona silniejsza;
7. W okresie vacatio legis niniejszej ustawy – wszyscy uczestnicy transakcji abonamentowych (stała lub powtarzalna transakcja) podlegają lustracji w duchu niniejszej ustawy;