Ustawa o legislacji
PROJEKT USTAWY W 7 PUNKTACH
USTAWA O LEGISLACJI (§ 100)
1. Jednym z największych nieporozumień społeczno-politycznych jest zasada, iż nieznajomość prawa nie zwalnia z odpowiedzialności za jego naruszenie, podczas gdy nawet specjaliści wąskich dziedzin prawa nie znają go „na odwyrtkę”, w dodatku różnią się co do jego interpretacji-wykładni;
2. Prawo nie musi być redagowane w formie elementarza dla barbarzyńców, ale musi być tak sformułowane, by jego podstawowe wymiary okazały się łatwe w wyszukiwaniu i zawierały jak najmniej sformułowań żargonowych, przez które przeciętny uczestnik procesów i postępowań czuje się w nich jak przysłowiowy Józef K.;
3. Roboczo przyjmuje się dwustopniową zasadę „100 paragrafów” (§ 100). Polskie prawo (tzw. system prawny) powinno się mieścić (co do zasady) w 100 ustawach, regulujących filary ustrojowo-systemowe: np. obywatelstwo, organy-urzędy-służby, gospodarka, kultura, dyplomacja, samorząd(ność), postęp techniczny, infrastruktura, budżety, itd., itp.;
4. Każda ustawa zawiera nie więcej niż 100 zrozumiałych nagłówków (sygnalizujących zawartość umieszczoną pod nimi), np. na podobieństwo „klucza do oznaczania roślin”;
5. Do każdej ustawy przewiduje się nie więcej niż 100 załączników, rozporządzeń i zarządzeń pochodnych, itp.;
6. Jeśli jakieś zagadnienie systemowo-ustrojowe regulowane jest w kilku(nastu) ustawach – wszelkie relacje między-ustawowe powinny być zapisane w odrębnej Księdze Ujednolicającej;
7. Księga Ujednolicająca zawiera też spis rutynowo-żargonowych pojęć prawniczych wraz z ich przystępnym, ale jednoznacznym objaśnieniem na poziomie maturalnym. Księga Ujednolicająca powinna być elementem programowym dowolnej szkoły maturalnej;
