PAPIEROWY ŻOŁNIERZYK

Один солдат, на свете жил.
Красивый и отважный, 
Но он игрушкой детской был,
Ведь был солдат бумажный.

Он переделать мир хотел,
Что б был счастливым каждый,
А сам на ниточке висел,
Ведь был солдат бумажный.

Он был бы рад в огонь и в дым
За вас погибнуть дважды,
Но потешались вы над ним,
Ведь был солдат бумажный.

Не доверяли вы ему 
Своих секретов важных,
А почему? А потому,
Что был солдат бумажный.

А он,судьбу свою кляня,
Не тихой жизни жаждал,
И все просил:"Огня,огня!",
Забыв, что он бумажный.

В огонь? Ну что ж:"Иди!" - "Идешь?" -
И он шагнул однажды,
И там сгорел он ни за грош,
Ведь был солдат бумажный.

Raz pewien żołnierz sobie żył
odważny i zawzięty,
lecz cóż?... zabawką tylko był.
z papieru był wycięty.

Choć zmieniać świat i zwalczać zło
niezmiennie był gotowy,
lecz nad łóżeczkiem wisiał, bo
był tylko papierowy.

Pod kule chętnie by, jak w dym
szedł za was bez namowy,
i mieliśmy sto pociech z nim:
był przecież papierowy.

I nigdy mu nie zwierzał sztab
tajemnic swych wojskowych.
A czemu tak? Dlatego tak,
że był on papierowy.

Wyzywał los, w pogardzie miał
tchórzliwych maruderów,
i "Ognia! Ognia!" ciągle łkał,
choć przecież był z papieru.

Niejeden wódz już w ogniu znikł,
niejeden szeregowy...
I poszedł w ogień... 
Zginął w mig - żołnierzyk papierowy.