Pływając w połowie szklanki
Są optymiści, którzy się cieszą, że szklanka jest już do połowy pełna: nasza demokracja, ekonomia i klasa średnia oraz społeczeństwo obywatelskie nie do końca są doskonałe, ale wszystko jest na dobrej drodze!
Są pesymiści, którzy złorzeczą, że szklanka jest od połowy zupełnie pusta! Miała być demokracja, społeczeństwo obywatelskie, klasa średnia ciągnąca wszystko w górę, gospodarka miała kwitnąć – a tu co, wszędzie niedoróbki!
Jak tu robić politykę w takim kraju, a jeszcze żeby to nie był populizm z jednej strony, a propaganda sukcesu z drugiej?
Aż prosi się o jakieś symboliczne objaśnienie. No, to próbuję.
Zajmę pozycję pływaka, który w tej szklance pływa dokładnie w połowie. Czasem wychyli głowę na górę i łyknie haust powietrza, czasem głowę zanurzy i widzi świat podwodny.
Kiedy pływak łyka powietrze, to ma świadomość, że pół-pusta szklanka nad nim nie jest taka zła: jest to wolna przestrzeń, w której można niejedno zbudować, można ją wypełniać dalszymi osiągnięciami.
Zupełnie inaczej widać to, co pod pływakiem: woda obrazuje tu dotychczasowe osiągnięcia, niedoskonałe, połowiczne. I jeśli to jest woda – to OK. Ale jeśli to jest coś fermentującego, jeśli woda jest mętna?
Łatwo jest mówić z optymizmem i poczuciem prawie-spełnienia, że szklanka jest już w połowie pełna, jeśli nie zwraca się uwagi na to, co ją wypełnia.
Konkretnie: w pierwszym rządzie tzw. Wolnej Polski nie było nikogo, kto znałby praktykę państwową z autopsji (pomijam resorty siłowe), za to było paru „delegatów” światowych lobbies. W sprawach gospodarczych dało się to towarzystwo podejść jak dzieci cwaniakom z Europy, z rozmaitych ugrupowań ekonomicznych – i z całego świata. To był grzech pierworodny Transformacji. Odtąd zaczęto szklankę napełniać płynem mętnym. Skład rządu mazowieckiego – poniżej.
Należę do tych, którzy powiadają: przestańcie napełniać szklankę tym mętnym szambem, bo to nie jest powód do chwały: od owej mętnej cieczy dużo lepsza jest ta pusta przestrzeń niedopełnionej szklanki.
* * *
Skład rządu Tadeusza Mazowieckiego w dniu zaprzysiężenia (za Wikipedią):
- Tadeusz Mazowiecki (Solidarność) - prezes Rady Ministrów PRL
- Leszek Balcerowicz (Solidarność) - wiceprezes Rady Ministrów, minister finansów
- Czesław Janicki (ZSL) - wiceprezes Rady Ministrów, minister rolnictwa, gospodarki żywnościowej i leśnictwa
- Jan Janowski (SD) - wiceprezes Rady Ministrów, minister - kierownik Urzędu Postępu Naukowo-Technicznego i Wdrożeń
- Czesław Kiszczak (PZPR) - wiceprezes Rady Ministrów, minister spraw wewnętrznych
- Jacek Ambroziak (Solidarność) - minister - szef Urzędu Rady Ministrów
- Artur Balazs (Solidarność) - minister, członek Rady Ministrów (ds. socjalnych i cywilizacyjnych wsi)
- Aleksander Bentkowski (ZSL) - minister sprawiedliwości
- Izabella Cywińska (Solidarność) - minister kultury i sztuki
- Aleksander Hall (Solidarność) - minister, członek Rady Ministrów (ds. współpracy z organizacjami politycznymi i stowarzyszeniami)
- Bronisław Kamiński (ZSL) - minister ochrony środowiska i zasobów naturalnych
- Andrzej Kosiniak-Kamysz (ZSL) - minister zdrowia i opieki społecznej
- Marek Kucharski (SD) - minister, członek Rady Ministrów (ds. organizacji resortu łączności)
- Jacek Kuroń (Solidarność) - minister pracy i polityki socjalnej
- Aleksander Mackiewicz (SD) - minister rynku wewnętrznego
- Jerzy Osiatyński (Solidarność) - minister - kierownik Centralnego Urzędu Planowania
- Aleksander Paszyński (Solidarność) - minister gospodarki przestrzennej i budownictwa
- Henryk Samsonowicz (Solidarność) - minister edukacji narodowej
- Florian Siwicki (PZPR) - minister obrony narodowej
- Krzysztof Skubiszewski (bezpartyjny) - minister spraw zagranicznych
- Tadeusz Syryjczyk (Solidarność) - minister przemysłu
- Marcin Święcicki (PZPR) - minister współpracy gospodarczej z zagranicą
- Witold Trzeciakowski (Solidarność) - minister-członek Rady Ministrów, od grudnia 1989 przewodniczący Rady Ekonomicznej
- Franciszek Wielądek (PZPR) - minister transportu, żeglugi i łączności
Funkcję rzecznika rządu pełniła Małgorzata Niezabitowska.
Skład rządu w dniu dymisji:
- Tadeusz Mazowiecki (Solidarność) - prezes Rady Ministrów RP
- Leszek Balcerowicz (Solidarność) - wiceprezes Rady Ministrów, minister finansów
- Jan Janowski (SD) - wiceprezes Rady Ministrów, minister - kierownik Urzędu Postępu Naukowo-Technicznego i Wdrożeń
- Jacek Ambroziak (Solidarność) - minister - szef Urzędu Rady Ministrów
- Artur Balazs (Solidarność) - minister, członek Rady Ministrów (ds. socjalnych i cywilizacyjnych wsi)
- Aleksander Bentkowski (PSL) - minister sprawiedliwości
- Janusz Byliński (Solidarność) - minister rolnictwa i gospodarki żywnościowej
- Izabella Cywińska (Solidarność) - minister kultury i sztuki
- Aleksander Hall (Solidarność) - minister, członek Rady Ministrów (ds. współpracy z organizacjami politycznymi i stowarzyszeniami)
- Bronisław Kamiński (minister) (Polskie Stronnictwo Ludowe) - minister ochrony środowiska, zasobów naturalnych i leśnictwa
- Piotr Kołodziejczyk (bezpartyjny) - minister obrony narodowej
- Andrzej Kosiniak-Kamysz (PSL) - minister zdrowia i opieki społecznej
- Krzysztof Kozłowski (Solidarność) - minister spraw wewnętrznych
- Jacek Kuroń - minister pracy i polityki socjalnej
- Waldemar Kuczyński (Solidarność) - Minister Przekształceń Własnościowych
- Aleksander Mackiewicz (SD) - minister rynku wewnętrznego
- Jerzy Osiatyński (Solidarność) - minister - kierownik Centralnego Urzędu Planowania
- Aleksander Paszyński (Solidarność) - minister gospodarki przestrzennej i budownictwa
- Henryk Samsonowicz (Solidarność) - minister edukacji narodowej
- Krzysztof Skubiszewski - minister spraw zagranicznych
- Jerzy Slezak (SD) - minister łączności
- Tadeusz Syryjczyk (Solidarność) - minister przemysłu
- Marcin Święcicki (bezp.) - minister współpracy gospodarczej z zagranicą
- Witold Trzeciakowski (Solidarność) - minister-członek Rady Ministrów, od grudnia 1989 przewodniczący Rady Ekonomicznej
- Ewaryst Waligórski (Solidarność) - transportu i gospodarki morskiej
Funkcję rzecznika rządu pełniła Małgorzata Niezabitowska.