Judaszeńki
/jeśli – Czytelniku – nie masz akurat dwóch godzin na refleksję o najważniejszych sprawach Świata i Historii – daruj sobie, poczekaj na właściwą porę, a jeśli tak się składa, że masz czas – to załóż słuchawki – i jazda!/
Siedzę sobie „na haju” (czy jak to się teraz mówi). Nie, nie używam trawy, dopalaczy czy innych mózgojebów. Nigdy nie używam. Ja i bez tego umiem doprowadzić się do krańcowego wk***wu, wystarczy popatrzeć wokół na trzeźwo, bez oglądania tego cuchnącego ściegu w mediach. To przywilej mojego wieku: kiedyś można było mnie dokuczliwie trącać kilkadziesiąt razy, a dziś wystarczy raz, a nawet zapowiedź – i już jestem „gotowy”, a ludzie pytają: coś pan taki nerwus…
Kiedy jestem na wk***wie – słucham muzyki. Tej z krainy łagodności, jako rzecze łodzianin Andrzej Poniedzielski: muzyki z tekstem. Tu mam wybór niemal nieograniczony. Ale dziś słucham muzyki rosyjskiej, bo jestem na wk***wie totalnym. A muzyka rosyjska (lub w językach spokrewnionych) jest najlepsza na mega-wk***w. Chyba że ktoś ma ślepą fobię, rusowstręt, jak na przykład nasz rząd.
Czytelniku, znam jeszcze niezłe teksty hiszpańskie (to dziś język światowej rewolucji, np. teologii wyzwolenia, posłuchajcie Mercedes Sosa, „Solo le pido a Dios”, tutaj: https://www.youtube.com/watch?v=SIrot1Flczg ), a jak sobie przetłumaczycie, to macie bezpłatny kurs teologii wyzwolenia w pięć minut). Znam na pamięć po katalońsku „L’estaca” Luisa Llacha tutaj: https://www.youtube.com/watch?v=vNSKik-Tuv0 (w Polsce znamy to jako „Mury”). I włoskie, francuskie, anglojęzyczne. Ale rosyjskie same włażą mi do duszy, bez zagrychy.
Sprawa właściwie mnie nie dotyczy. Za to dotyczy człowieka w pełni sił witalnych, który zrobił dla świata i siebie wystarczająco dużo, by znaleźć się w gronie „górnych” 100 tysięcy Polaków. Ja zaś jestem raczej w gronie „dolnych” 100 tysięcy, więc choć chodzimy po tych samych ścieżkach – nie mieliśmy nawet wystarczająco „wolnego”, by się zaprzyjaźnić.
Człowiek zrobił doktorat z nauk politycznych, ożenił się i spłodził dzieci, wstąpił do autentycznego ruchu związanego z najpoważniejszym wtedy buntem społecznym, został posłem, rzecznikiem partii będącej w koalicji rządowej. Jeśli w tym czasie kradł, łajdaczył się i paskudził otoczenie – to nic o tym nie wiem. I nikt o tym nie mówi, to chyba jednak jest przyzwoity.
A kiedy mu się posypała ta partia, zaś jej charyzmatyczny wódz napotkał „seryjnego samobójcę” – znalazł sposób na życie: założył partię „Zmiana”, której sam „tytuł” mówi wszystko. Zaprosił do tej partii patriotów nie przesadzających z wartościami chrześcijańskimi, wystarczająco młodych, by umieli grzeszyć zapalczywością. Zaprosił też „ludzi z przeszłością” w obszarze walki o „sprawiedliwość społeczną”.
To nie jest łatwe towarzystwo. Zadziorne, niesterowalne, szukające zwady z rządem i z ustrojem. Ale poszukujące lepszego świata, jak my wszyscy. Większość bez stałego dochodu. Taka nasza nadwiślańska kozaczyzna.
I tu napotkał schody. Takiej partii po prostu nie sposób zarejestrować. Co sąd w tej sprawie ogłasza? Że partia ma w statucie zapisane „dążenie do władzy”, że używa barw narodowych na swojej fladze. Czytelniku, czujesz to?
Eeeech…
O tym potem.
Ja się – Czytelniku – porwę na taką niecodzienną formę narracji: podzielę się z Tobą tym, czego słucham. Wtedy łatwiej mi będzie pisać o Mateuszu. Zgoda?
Tylko nie oczekuj, że tu będzie regularna opowieść, ze wstępem, środkiem, zakończeniem i morałem. Po prostu, wsłuchaj się w muzykę, jak możesz, to w słowa.
Zacznę od piosenki banalnej artystycznie, za to o treści bliskiej nam wszystkim. Ideowo bliskiej. Ma piękny tytuł „Orzeł”. Link do niej: https://www.youtube.com/watch?v=1KHtwwkmCmo
|
Когда-то помню, в детстве, я: Мне пела матушка моя, О том, что есть счастливый край, В котором жизнь не жизнь, а рай. Там нет ни слез, ни бед, ни бурь, А в небе чистом как лазурь Над очертанием рек и сел Парит, парит степной орел.
Не улетай, не улетай! Еще немного покружи И в свой чудесный, дивный край Ты мне дорогу покажи. И хоть он очень далеко, Ты долетишь туда легко, Преодолеешь путь любой. Прошу, возьми меня с собой. Возьми меня с собой!
С тех пор прошло немало лет: И сказки нет и птицы нет. Но иногда, подняв глаза, Гляжу с тоской я в небеса. И, может быть, в судьбе моей В один из хмурых зимних дней, Неся надежду и тепло, Мелькнет орлиное крыло
Не улетай …
|
To jest wspomnienie człowieka, który w dzieciństwie przesiąkł matczynymi opowieściami o krainie szczęśliwej, o raju, a drogę do niego zna tylko orzeł. Orle, nie odlatuj tam beze mnie, pokaż mi drogę, abym też mógł zobaczyć ten dziwny, cudowny kraj. Lat minęło niemało, matczyna opowieść ucichła, a człowiek dorósł i z tęskną nadzieją patrzy w niebo, a nuż ten orzeł się pojawi… Trudno się przyznać zapewne, ale pragnienie życia w świecie szczęśliwym dla wszystkich – to przecież nasza wspólna sprawa… |
No, skoro orzeł gdzieś się zapodział, a szczęścia nadal się chce – to może sami zostańmy orłami? Oj, nie jest to łatwe, o czym mówi następna piosenka, dzika, ponura, mroczna, choć nie bez poczucia humoru: ma piękny, ale ironiczny, sarkastyczny, auto-szyderczy tytuł „Kozacza”: słuchaj tu: https://www.youtube.com/watch?v=BE69V2ob-Fk
|
Над станицею туман - это курит атаман, А казак с казачкой хлещут самогон. На базу - мат-перемат, есаул лежит в умат, И завален пузырями весь прогон.
И, пока спокоен враг, вся станица на ушах, Мы упьемся самогоном всем смертям назло. Но если вражеский урод нападет на наш народ, Атаман, веди вперед! Шашки наголо!
На дворе гармонь орет, и бухло рекой течет - Не устанет никогда казак бухать! Литр, два, четыре, пять - мало, наливай опять. Самогон давно устали бабки гнать. И, пока спокоен враг, вся станица на ушах, Мы упьемся самогоном всем смертям назло. Но если вражеский урод нападет на наш народ, Атаман, веди вперед! Шашки наголо!
Но если вдруг придет беда, если вражия орда Пожелает вдруг сделать нам подляк, Пусть не рыпается враг – всех замочим только так! С шашкою на танк бросится казак!
И, пока спокоен враг, вся станица на ушах, Мы упьемся самогоном всем смертям назло. Но если вражеский урод нападет на наш народ, Атаман, веди вперед! Шашки наголо! |
To opis hulanki, pijackiej orgii „do upada”. Nad stanicą mgła i dym: to ataman kurzy machorkę. Mieszane towarzystwo pije na umór, dookoła walają się szklane i „organiczne” dowody rzeczowe. Dopóki wróg się nie wtrąca – pijemy na pohybel wszelkiemu złu. Ale niech no tylko ktoś podle nas napadnie – atamanie, naprzód, czapki na łby! Za oknem piłuje harmonia, rzeczką płynie wszystko, co „kozak” do niej „dołoży od siebie”. Litr, dwa, pięć – samogonczik nieustający… I tylko gdyby podły wróg… Czytelnik rozumie? Zmiana to nie jest partia dobrze ułożonych dżentelmenów. Tyle… |
Następna piosenka – to klasyka kozaczyzny, sen-mara młodego jesauła: wykonuje Pelagia, jedna z legend sceny folkowej. „Oj toż jeszcze nie wieczór” https://www.youtube.com/watch?v=qPuffyhHXgQ, ale też jest wykonanie bardziej „ludowe”, zespołu „Kozaczy krąg”: https://www.youtube.com/watch?v=UgRQvsOqs7c
|
Ой, то не вечер, то не вечер, Мне малым-мало спалось, Мне малым-мало спалось, Ох, да во сне привиделось. Мне малым-мало спалось, Ох, да во сне привиделось.
А мне во сне привиделось, Будто конь мой вороной Разыгрался, расплясался, Разрезвился подо мной. Разыгрался, расплясался, Разрезвился подо мной.
Как налетели ветры злые Со восточной стороны, Ой, да сорвали чёрну шапку С моей буйной головы. Ой, да сорвали чёрну шапку С моей буйной головы.
А есаул он догадлив был, Он сумел сон мой разгадать, Ох, пропадёт, он говорил, Твоя буйна голова. Ох, пропадёт, он говорил, Твоя буйна голова.
Ой, то не вечер. то не вечер, Мне малым-мало спалось, Мне малым-мало спалось, Ох, да во сне привиделось. Мне малым-мало спалось, Ох, да во сне привиделось, Ох, да во сне привиделось. |
Jesauł – to odpowiednik ciury kozackiego, małolata początkującego w bitce. Ma on taki sen, że jego – obowiązkowo „wrony”, czyli „kary” – koń rozhulał się i nie słucha jeźdźca, zarwał się wicher, zrzucił mu czapkę z głowy. Inny jesauł, domorosły „szaman”, odczytał ten sen: oj, niedługo twoja gorąca głowa przepadnie, oj, przepadnie… Że też nikt w Zmianie nie miał takiego proroczego snu…! |
I jeszcze coś o młodym kozaku. Piosenka nowa, autorstwa barda Saszy Rosenbauma. „Młodziutki jesauł”: https://www.youtube.com/watch?v=mRaPYVc8GOU
|
Под ольхой задремал есаул молоденький, Приклонил голову к доброму седлу. Не буди казака, Ваше благородие, Он во сне видит дом, мамку да ветлу. Он во сне видит дом, да лампасы дедовы, а братьёв- баловней, оседлавших тын, Да сестрицу свою, девку, дюже вредную, От которой мальцом удирал в кусты.
А на окне наличники, Гуляй да пой, станичники. Черны глаза в окошке том, Гуляй да пой, казачий Дон.
Не буди, атаман, есаула верного, Он от смерти тебя спас в лихом бою. Да ещё сотню раз сбережёт, наверное, Не буди, атаман, ты судьбу свою. Полыхнули кусты иван –чаем розовым, Да со скошенных трав тянется туман. Задремал под ольхой есаул на роздыхе, Не буди своего друга, атаман.
А на окне наличники, Гуляй да пой, станичники. Черны глаза в окошке том, Гуляй да пой, казачий Дон.
А на окне наличники, Гуляй да пой, станичники. Черны глаза в окошке том, Гуляй да пой, казачий Дон. Черны глаза в окошке том, Гуляй да пой, казачий Дон.
|
Nie budź, dobry atamanie, jesauła, który padł jak stał i drzemie pod olchą: pozwól mu śnić o domu rodzinnym, o dzieciństwie. Skąd będzie wiedział, o co walczy, jeśli pozbawisz go takiego pięknego snu? Kiedy trzeba będzie – poderwie się i własnym ciałem cię osłoni, bo wierzy we wszystko, co mu opowiadasz… Nie budź go, we śnie on jest wolnym człowiekiem, bardziej nawet, niż między braćmi kozakami, bądź co bądź wygnańcami… |
W tych ciągle powtarzających się wątkach o młodych kozakach, którzy gotowi sa ruszać z posad „bryłę świata”, a wciąż są chłopcami szukającymi ciepła – jest wiele prawdy o Zmianie. Nieprawdaż? Zimny ychów – to nie jest dobra metoda na młodzież, panowie ministrowie…
A skoro już mowa o koniu (kary koń, czarnobrewa dziewczyna, kozacki krąg druhów, owcza czapka na głowie, szabla w dłoni, jakaś pieśń stepowa, albo zadzierzysta – to kozackie minimum). Dwie piosenki „najwyższego sortu patriotycznego” dostaniesz teraz, Czytelniku: jedną rosyjską – „Koń”, w wykonaniu Lube’go, tutaj https://www.youtube.com/watch?v=GlrFEL0ZTMM , a drugą polską, zatytułowaną „Moja litania”, w wykonaniu Leszka Wójtowicza, tutaj: https://www.youtube.com/watch?v=7hqMiZbizFo . Trzeba być – nie, nie wiem kim – żeby nie widzieć podobieństw…
|
Выйду ночью в поле с конём, Ночкой тёмной тихо пойдём, Мы пойдём с конем по полю вдвоём, Мы пойдём с конем по полю вдвоём. Мы пойдём с конем по полю вдвоём, Мы пойдём с конем по полю вдвоём.
Ночью в поле звёзд благодать, В поле никого не видать, Только мы с конём по полю идём, Только мы с конём по полю идём. Только мы с конём по полю идём, Только мы с конём по полю идём.
Сяду я верхом на коня, Ты неси по полю меня, По бескрайнему полю моему, По бескрайнему полю моему. Дай-ка я разок посмотрю, Где рождает поле зарю, Ай, брусничный цвет, алый да рассвет, Али есть то место, али его нет. Ай брусничный цвет, алый да рассвет, Али есть то место, али его нет.
Полюшко моё, родники, Дальних деревень огоньки, Золотая рожь да кудрявый лён Я влюблён в тебя, Россия, влюблён. Золотая рожь да кудрявый лён, Я влюблён в тебя, Россия, влюблён.
Будет добрым год-хлебород, Было всяко, всяко пройдёт, Пой, златая рожь, пой кудрявый лён, Пой о том, как я в Россию влюблён. Пой, златая рожь, пой кудрявый лён, Мы идём с конем по полю вдвоём.
|
To piosenka człowieka podobnego zapewne do bohatera „Konopielki”, Kaziuka: on kocha swój kraj tak po prostu, bez zadęć, niezamaszyście. Tak jak ludzie z partii Zmiana. Wyjdę sobie z koniem w pole, pójdziemy cichą nocą, we dwójkę. Gwiazd na niebie ile tylko zechcesz, wokół nikogo nie uświadczysz. Wsiądę na konia, niech mnie niesie po mojej bezkrajności, po ojcowiźnie. Tam żyzny łan zboża się ściele błyskając światłem odbitym od zorzy świtania. Czy to jest miejsce prawdziwe? Pole-sz ty moje, poluszko, i wy, płomyki odległych wiosek, złote żyto, kędzierzawy lnie, jak ja was kocham, jak ja kocham ciebie, Rosjo! Bywało różnie, pewnie różnie też będzie, jakoś damy radę, śpiewaj złote żytko, śpiewaj kędzierzawy lnie, my zaś we dwójkę z ukochanym koniem idziemy przez pola… Aż ciarki przechodzą, kiedy się tej pieśni słucha… |
Jest inna braterska pieśń kozacka. Szkoda że ludzie Zmiany nie mają w zwyczaju urządzać „wieczorynek”, np. przy ognisku. „Liubo, bratcy, liubo”, tu w wykonaniu legendarnej Żanny Biczewskiej: https://www.youtube.com/watch?v=C9P8GLh0A9o
|
Как на грозный Терек выгнали казаки, Выгнали казаки сорок тысяч лошадей. И покрылось поле, и покрылся берег Сотнями порубаных, постреляных людей.
Любо, братцы, любо, Любо, братцы, жить! С нашим атаманом не приходится тужить!
А первая пуля, а первая пуля, А первая пуля в ногу ранила коня. А вторая пуля, а вторая пуля, А вторая пуля в сердце ранила меня.
Любо, братцы, любо, Любо, братцы, жить! С нашим атаманом не приходится тужить! Любо, братцы, любо, Любо, братцы, жить! С нашим атаманом не приходится тужить!
Жинка погорюет, выйдет за другого, За мово товарища, забудет про меня. Жалко только волю во широком поле, Жалко мать-старушку да буланого коня.
Любо, братцы, любо, Любо, братцы, жить! С нашим атаманом не приходится тужить! Любо, братцы, любо, Любо, братцы, жить! С нашим атаманом не приходится тужить!
|
To typowa pieśń ogniskowa: opisuje jakiś epizod znad rzeki Terek (u podnóża Kaukazu). Co tam się działo, to się działo, kule mnie trafiały jedna po drugiej, trup się ścielił setkami poćwiartowanych ciał, ale bracia, dalej, razem i serdecznie, z naszym atamanem nie ma co sarkać |
I kolejny epizod potyczek kozackich. Z czasów wojny między „białymi” a „czerwonymi”. Jedna z kultowych piosenek: „Ech, ojczulku atamanie”: https://www.youtube.com/watch?v=-qLUVx-jvZM
|
Вот пуля просвистела, в грудь попала мне, Спасся я в степи на лихом коне, Но шашкою меня комиссар достал, Покачнулся я и с коня упал.
Эй, ой, да конь мой вороной, Эй, да обрез стальной, Эй, да густой туман, Эй, ой, да батька-атаман, Да батька-атаман.
На одной ноге я пришёл с войны, Привязал коня, сел я у жены, Но часу не прошло комиссар пришёл, Отвязал коня и жену увёл.
Эй, ой, да конь мой вороной, Эй, да обрез стальной, Эй, да густой туман, Эй, ой, да батька-атаман, Да батька-атаман.
Спаса со стены под рубаху снял, Хату подпалил да обрез достал. При Советах жить - торговать, свой крест Сколько нас таких уходило в лес.
Эй, ой, да конь мой вороной, Эй, да обрез стальной, Эй, да густой туман, Эй, ой, да батька-атаман.
Эй, ой, да конь мой вороной, Эй, да обрез стальной, Эй, да густой туман, Эй, ой, да батька-атаман, Да батька-атаман. |
Kula mnie dopadła w walce, ale utrzymałem się w siodle, tyle że mnie szablą dostał jakiś komisarz, spadłem z konia, ale dzięki wiernemu zwierzęciu jakoś dowlokłem się do stanicy. Uwiązałem konia u progu, usiadłem przy żonie, ale nie minęła godzinka – wpadł komisarz, zabrał konia i uwiózł zonę w nieznane. Eeeech, mój kary koń, eeeech, mój stalowy obrzyn, eeeech, mgła gęsta jak mleko, i ojczulek ataman… Wziąłem za pazuchę to co dało się uratować, podpaliłem chatę i poszedłem w step z obrzynem. Żyć „przy sowietach” – to jakby targować się o rodzaj krzyża, do którego mają mnie przybić. Tylu nas uszło po lasach… Eeeech, mój kary koń, eeeech, mój stalowy obrzyn, eeeech, mgła gęsta jak mleko, i ojczulek ataman…
|
Co ty tak o tych potyczkach – zapyta Czytelnik. Ano, niech Czytelnik wie, z czym boryka się Zmiana: z praktycznym zakazem sympatyzowania z Rosją, z opinią „prokremlowskich putinowców” i jurgieltników, z opinią winowajców referendum krymskiego, z opinią współ-prowokatorów separatystycznego ruchu Rosjan zamieszkałych wschodnią Ukrainę. Naprawdę, sam słyszałem: oddajcie Krym. Na Placu J. Piłsudskiego, w Warszawie! Może faktycznie to Zmiana ma ten Krym, tylko gdzieś zapodziała papiery? Więc kolejna potyczka: piosenka Wierieszczagina, z filmu „Białe słońce pustyni”, autorem jest Bułat Okudżawa: https://www.youtube.com/watch?v=B5oyppOiBSs
|
Ваше благородие, Госпожа разлука, Мы с тобой родня давно, Вот какая штука. Письмецо в конверте, погоди, не рви! Не везет мне в смерти, Повезет в любви...
Ваше благородие, Госпожа удача, Для кого ты добрая, А кому иначе. Девять граммов в сердце... Постой, не зови! Не везет мне в смерти, Повезет в любви.
Ваше благородие, госпожа чужбина, Жарко обнимала ты, Да только не любила. В ласковые сети Постой, не лови, Не везет мне в смерти - Повезет в любви.
Ваше благородие, Госпожа победа, Значит, моя песенка До конца не спета. Перестаньте, черти, клясться на крови Не везет мне в смерти - Повезет в любви.
|
To pogodna piosenka, nieco przekorna, jak to Bułat. Wasza wysokość, pani Rozłąko, od dawnaśmy krewniacy. Nie rwij listu, nie udaje mi się mrzeć, może powiedzie się w miłości. Wasza wysokość, Pomyślność. Bywasz hojna, albo i nie bywasz. Dziewięć gramów ołowiu w serce – poczekaj, nie mam powodzenia u śmierci, więc może w miłości… Wasza wysokość, pani Obczyzno. Gorąco mnie obejmujesz, choć nie kochasz przecież. Nie chwytaj mnie w swojej sieci, jeśli nie umrę, to może ktoś pokocha… Wasza wysokość, Zwycięstwo. Widzę, że moja piosenka jeszcze trwa. Niechże dialbli odczepią się od mojego losu, może poszukam miłości, skoro mnie śmierć nie chce… |
O, wzięło mnie, będzie więc o rozmaitych kozackich wojenkach. „Kiedyśmy na wojnie byli”, tutaj: https://www.youtube.com/watch?v=2n-RKpCOG-Q
|
Когда мы были на войне, Когда мы были на войне, Там каждый думал о своей Любимой или о жене. Там каждый думал о своей Любимой или о жене.
И я, конечно, думать мог, И я, конечно, думать мог, Когда на трубочку глядел, На голубой ее дымок, Когда на трубочку глядел, На голубой ее дымок.
Как ты когда-то мне лгала, Как ты когда-то мне лгала, Что сердце девичье свое Давно другому отдала. Что сердце девичье свое Давно другому отдала.
Но я не думал ни о чем, Но я не думал ни о чем, Я только трубочку курил С турецким горьким табачком. Я только трубочку курил С турецким горьким табачком. Я только верной пули жду, Я только верной пули жду, Чтоб утолить печаль свою И чтоб пресечь нашу вражду. Чтоб утолить печаль свою И чтоб пресечь нашу вражду.
Когда мы будем на войне, Когда мы будем на войне, Навстречу пулям полечу На вороном своем коне, Навстречу пулям полечу На вороном своем коне.
Но видно смерть не для меня Но видно смерть не для меня И снова конь мой вороной Меня выносит из огня И снова конь мой вороной Меня выносит из огня
|
|
O, i jeszcze jedna. „Oj, na łączce”: https://www.youtube.com/watch?v=4tZ6rEwOqF8
|
Ой, при лужку, при лужке, При широком поле, При знакомом табуне Конь гулял на воле. При знакомом табуне Конь гулял на воле.
Эй, ты, гуляй, гуляй, мой конь, Пока не споймаю, Как споймаю, зануздаю Шёлковой уздою.
Вот споймал парень коня, Зануздал уздою, Вдарил шпоры под бока, Конь летел стрелою.
Ты, лети, лети, мой конь, Лети. торопися, Возле Сашиного двора, Конь, остановися.
Конь остановился, Вдарил копытами, Чтобы вышла красна девка С чёрными бровями, эх.
Но не вышла красна девка, Вышла её мати, Здравствуй, здравствуй, милый зять, Пожалуйте в хату.
А я в хату не пойду, Пойду во светлицу, Разбужу я крепким сном Спящую девицу.
А девица не спала, Друга поджидала, Правой ручкой обняла, Крепко целовала. Правой ручкой обняла, Крепко целовала.
Ой, при лужку, при лужке, При широком поле, При знакомом табуне Конь гулял на воле. При знакомом табуне Конь гулял на воле. |
|
Bywa – jak to we wszystkich podskakiewiczowskich i flibustierskich grupkach, jakich pełno w Polsce po każdej z możliwych stron ideowych – że „się działo”: jakaś manifa, blokada, akcja z rozwiniętym transparentem. I potem powrót. „Rozprzęgajcie chłopcy konie” – chce się wtedy śpiewać: https://www.youtube.com/watch?v=Wn_f0odpg30
|
Розпрягайте, хлопці, коней, та й лягайте спочивать. А я піду в сад зелений, В сад криниченьку копать.
Маруся раз, два, три, калина. Чорнявая дівчина в саду ягоди рвала. Маруся раз, два, три, калина. Чорнявая дівчина в саду ягоди рвала.
Копав, копав криниченьку у вишневому саду. Чи не вийде дівчинонька рано-вранці по воду.
Маруся раз, два, три, калина. Чорнявая дівчина в саду ягоди рвала. Маруся раз, два, три, калина. Чорнявая дівчина в саду ягоди рвала.
Вийшла, вийшла дівчинонька в сад вишневий воду брать. А за нею козаченько веде коня напувать.
Маруся раз, два, три, калина. Чорнявая дівчина в саду ягоди рвала. Маруся раз, два, три, калина. Чорнявая дівчина в саду ягоди рвала.
Просив, просив відеречко,- вона йому не дала. Дарив, дарив з руки персня,- вона його не взяла.
Маруся раз, два, три, калина. Чорнявая дівчина в саду ягоди рвала. Маруся раз, два, три, калина. Чорнявая дівчина в саду ягоди рвала.
Знаю, знаю, дівчинонько, чим я тебе розгнівив. Що я вчора, ізвечора із другою говорив.
Маруся раз, два, три, калина. Чорнявая дівчина в саду ягоди рвала. Маруся раз, два, три, калина. Чорнявая дівчина в саду ягоди рвала.
Вона ростом невеличка, ще й літами молода. Руса коса до пояса, в косі стрічка голуба.
Маруся раз, два, три, калина. Чорнявая дівчина в саду ягоди рвала. Маруся раз, два, три, калина. Чорнявая дівчина в саду ягоди рвала. Маруся раз, два, три, калина. Чорнявая дівчина в саду ягоди рвала. Маруся раз, два, три, калина. Чорнявая дівчина в саду ягоди рвала. |
|
I bywa refleksja nad sprawami najważniejszymi, o tożsamości, korzeniach… https://www.youtube.com/watch?v=wJpQ8QLzUKc
|
Мы с тобой казаки Дети русского поля Наша родина здесь У Кубани реки. Наш устав и закон: Честь, свобода и воля, Мы с тобой казаки, Мы с тобой казаки.
Жизнь с прошедших времён Погрузилася в мифы, Трудно правду отнять У печатной строки. Наши предки давно Называлися «скифы», Ну, а мы, вот, с тобой – Казаки, казаки.
Любим землю свою Мы, как мать, без обмана, Хотя служба и жизнь Нам порой не с руки, Казаки - это Русь, Что не ведает пана, Слава Боже тебе, Что мы есть казаки.
Пусть бывает порой Мы немного не правы, Да простит нас Господь, Да простят старики. Мы - священная Русь, Мы - опора державы, Мы с тобой казаки, Мы с тобой казаки.
|
Znacie piosenkę J. Pietrzaka o Polsce, oby była Polską? Więc to jest piosenka kozacka o tym samym |
W maju 2016 gruchnęła wieść. Mateusz Piskorski jest szpiegiem, ruskim. Z dnia na dzień Zmiana pozostała bez lidera, bez lokalu, bez skonfiskowanych papierów. Mateusz wylądował w areszcie, a aktywistów zaczęto przesłuchiwać, niektórym przeszukano domy.
Zrobiło się poważnie, zwłaszcza że wszystko w tej sprawie utajniono, ale już po paru dniach w sprawę wkradły się absurdy, z których możnaby się pośmiać – tyle że Mateusz siedział, a Polskę obiegała wieść o tym, że szpieguje dla Chin, a nawet dla Iranu. Jedyny poważny skutek tych idiotyzmów – to pozbawienie Mateusza życia. Normalnego, ludzkiego życia. Pasuje tu pieśń zesłańca, jadącego kibitką na zesłanie: „Nie dla mnie” https://www.youtube.com/watch?v=i_9OqIiHZ-Q
|
Не для меня придёт весна, Не для меня Дон разольётся, Там сердце девичье забьётся С восторгом чувств – не для меня.
Не для меня цветут сады, В долине роща расцветает, Там соловей весну встречает, Он будет петь не для меня.
Не для меня текут ручьи, Журчат алмазными струями, Там дева с чёрными бровями, Она растет не для меня.
Не для меня придёт Пасха, За стол родня вся соберётся, "Христос воскрес" из уст польётся, Пасхальный день не для меня.
Не для меня цветут цветы Распустит роза цвет душистый. Сорвешь цветок, а он завянет Такая жизнь не для меня
А для меня кусок свинца, Он в тело белое вопьётся, И слезы горькие прольются. Такая жизнь, брат, ждёт меня.
|
|
Czy ktoś wie, że długotrwałe przebywanie w odosobnieniu, zwłaszcza z poczuciem, że nie zrobiło się nic złego, powoduje nieodwracalne zmiany w psychice człowieka? Nie, nie sugeruję, że Mateusz zwariuje. Po prostu jest wyłączony z procesu społecznego, z normalnych kontaktów, zmartwień i radości. Kto nie wierzy – niech poczyta: https://www.karapozbawieniawolnosci.republika.pl/strona3.html
Czy jest jakikolwiek sposób na cofnięcie, wyczyszczenie w ludzkiej świadomości skutków długotrwałego aresztu? Nie. Oto co robia ludzie Delfina. Niech to zobrazuje jedna z największych pieśni rosyjskich, „Czarny kruk”, w znakomitym wykonaniu Chóru im. Tureckiego: https://www.youtube.com/watch?v=tpON9JjUS7M
|
Чёрный ворон, чёрный ворон, Что ж ты вьёшься над моею головой, Ты добычи не дождёшься, Чёрный ворон, я не твой. Ты добычи не дождёшься, Чёрный ворон, я не твой.
Что ж ты когти распускаешь Над моею головой, Ты добычу себе чаешь, Чёрный ворон, я не твой.
Завяжу смертельну рану Подарённым мне платком, А потом с тобой я стану Говорить всё об одном.
Полети в мою сторонку, Скажи маменьке моей, Ты скажи моей любезной, Что за Родину я пал.
Отнеси платок кровавый Милой Любушке моей, Ты скажи, она свободна, Я женился на другой.
Взял невесту тиху стройну В чистом поле под кустом. Обвенчальна была сваха Сабля острая моя.
Калена стрела венчала Среди битвы роковой. Чую, смерть моя подходит, Чёрный ворон, весь я твой. Чую, смерть моя подходит, Чёрный ворон, весь я твой. |
To pieśń o samotnym zmaganiu się żołnierza, po bitwie, z nadchodząca śmiercią. Oryginał tej piesni, z roku 1837, jest autorstwa podoficera Newskiego Pułku Piechoty, Nikołaja Wieriowkina. Tytuł pierwotny: „Pod zielonymi szuwarami” (wikliną). Od tego czasu pieśń stała się kultowa, nabrała wielu znaczeń, została też przeredagowana.
Kruku czarny, co ty się tu szwendasz, nie znajdziesz tu zdobyczy. Lepiej leć w moje rodzinne strony i powiedz matce, że za Ojczyznę tu ginę. Zanieś tam moją zakrwawioną chusteczkę, powiedz dziewczynie, że jest wolna, ożeniłem się z inną, tu, w sitowiu, a swatała mnie szabla.
Czuję kostuchę, czarny kruku, zatem – cały jestem do twojej dyspozycji…. |
Ponuro się zrobiło, nieprawdaż? Ale Zmiana działa. Dojrzewa. Tęskni za atamanem, ale robota się sama nie zrobi, życie trwa. „Ech, kozaki”: https://www.youtube.com/watch?v=iCrAXG4Y7wk
|
Там на холме у великой реки Вольные песни поют казаки. Хутор гуляет, хутор не спит Здесь Стенки Разина войско стоит.
Эх казаки! Эх казаки! Завтра будем рубить царские полки, Матушка-Русь опорой нам будь. Ты за все нас прости да и не позабудь.
Выпъем до дна, захмелеем сполна. Вольному – Воля, Родная сторона. Сабли каленые пусть подождут Утром они заблестят, запоют.
Эх казаки! Эх казаки! Завтра будем рубить царские полки, Матушка-Русь опорой нам будь. Ты за все нас прости да и не позабудь.
Сечи кровавой сомкнутся ряды Знать не сносить нам с тобой головы Эх, тверже будь! Не ослабни рука. Не подведи вороной казака.
Эх казаки! Эх казаки! Завтра будем рубить царские полки, Матушка-Русь опорой нам будь. Ты за все нас прости да и не позабудь |
|
I tylko czasem „zmiennicy” patrzą na to wszystko, co robią Polsce „ci i tamci”, po czym wznoszą oczy ku… no, właśnie, w każdym razie proszą o jakąś wskazówkę: „Przeprowadź mnie przez dziedziniec”: https://www.youtube.com/watch?v=6UyJvQaNkYM
|
Переведи меня через майдан, Через родное торжище людское, Туда, где пчелы в гречневом покое, Переведи меня через майдан.
Переведи меня через майдан, Он битвами, слезами, смехом дышит, Порой меня и сам себя не слышит, Переведи меня через майдан.
Переведи меня через майдан, Там мной все песни сыграны и спеты, Я в тишь войду и стихну - был и нету, Переведи меня через майдан
Переведи меня через майдан, С моей любовью, с болью от потравы, Здесь дни моей ничтожности и славы, Переведи меня через майдан.
Переведи меня через майдан, Там плачет женщина - я был когда-то с нею, Теперь пройду, и даже не узнаю, Переведи меня через майдан.
Переведи меня через майдан, Где тучи пьяные на пьяный тополь тянет, Мой сын поет сегодня на майдане, Переведи меня через майдан.
Переведи... Майдана океан Качнулся, взял и вел его в тумане, Когда упал он мертвым на майдане, А поля не было, где кончился майдан... |
Podtytuł tej pieśni: „ostatnie życzenie starego lirnika”. Napisał ją Witalij Korotycz, Ukrainiec, kardiolog, poeta, scenarzysta, dziennikarz (np. był naczelnym pisma „Vsiesvit”, „Ranok”, a potem moskiewskiego „Ogonioka”). Stronnik „pieriestrojki”. Swój „majdan” opublikował ok. 1970 roku, więc nie ma on nic wspólnego z Majdanem znanym nam z ostatnich wydarzeń.
Pieśń mówi o tym, by „na tamten świat” przeprowadzono go przez czyściec, gdzie przebywa jego syn (śmierć syna poeta bardzo przeżył). |
Kiedy dopada „zmienników” melancholia, sięgają po te same inspiracje, po które sięgała Żanna Biczewska: „Nie trzeba się smucić”: https://www.youtube.com/watch?v=MhKYPUu9Mtw
|
Не надо грустить, господа офицеры, Что мы потеряли, того не вернуть. Уж нету Отечества, нету уж веры, И кровью отмечен ненужный наш путь. Уж нету Отечества, нету уж веры, И кровью отмечен ненужный наш путь.
Пусть мы неприятелем к Дону прижаты, За нами осталась полоска земли. Пылают станицы, поселки и хаты, А что же еще здесь поджечь не смогли? Пылают станицы, поселки и хаты, А что же еще здесь поджечь не смогли?
По нашим следам степь за степью несется, Спасибо друзьям, что я здесь не один, Погибнуть и мне в этой схватке придется, Ведь я тоже русский, ведь я дворянин. Погибнуть и мне в этой схватке придется, Ведь я тоже русский, ведь я дворянин.
Пусть нас обдувает степными ветрами, Никто не узнает, где мы полегли. А чтобы Россия всегда была с нами Возьмите по горсточке русской земли. А чтобы Россия всегда была с нами Возьмите по горсточке русской земли.
Не надо грустить, господа офицеры, Что мы потеряли, того не вернуть. Уж нету Отечества, нету уж веры, И кровью отмечен ненужный наш путь. Уж нету Отечества, нету уж веры, И кровью отмечен ненужный наш путь.
|
Nie ma co się przejmować, panowie oficerowie, dziękujmy losowi, że giniemy razem, w kupie. I tak wszystko płonie wokół. |
Wojny przemijają, bitwy się wygrywa albo i nie. a życie płynie. Oto cicha pieśń o Kozaku i dziewczynie: „Niesie Hala wodę” https://www.youtube.com/watch?v=t0kzIVPZ_pg
|
Несе Галя воду, коромисло гнеться. За нею Іванко, як барвінок в'ється. За нею Іванко, як барвінок в'ється.
Галю, ж, моя, Галю, дай води напиться. Ти ж така хороша, дай хоч подивиться. Ти ж така хороша, дай хоч подивиться.
Вода у ставочку, піди, та й напийся. Я ж буду в садочку, прийди подивися. Я ж буду в садочку, прийди подивися.
Прийшов у садочок, зозуля кувала. А ти ж мене, Галю, та й не шанувала. А ти ж мене, Галю, та й не шанувала
Стелися, барвінку, буду поливати. Вернися, Іванку, буду шанувати. Вернися, Іванку, буду шанувати.
Скільки не стелився, ти не поливала. Скільки не вертався, ти не шанувала. Скільки не вертався, ти не шанувала.
Скільки не вертався, ти не шанувала. Скільки не вертався, ти не шанувала. |
Nie będę tłumaczył: każdy słyszy, co jest do usłyszenia |
I ta piosenka też jest o dziewczynie: „Smereka” https://www.youtube.com/watch?v=2y1NdI7r-Fw
|
На краю села хатина, Загляда в вікно смерека, В тій хатині є дівчина, Та до неї так далеко!
Приспів: Ой, смереко Раскажи мени смереко, Чом ростеш ти так далеко Чарівна моя смереко, . Вийди мила до потічка, Бачити тебе я мушу, Кароока чарівничко, Ти запала мені в душу.
Кароока чарівничка, У потічку воду брала, Усміхнулася до мене, Тихим голосом сказала:
Нічка гори знову вкрила Полонину всю залила, Кароока чарівничко, Чим ти мене полонила.
|
Tu też szkoda mleć ozorem, piosenkę znają wszyscy (chyba) |
No, i dołożymy taką piosneczkę, którą Polacy znają w wykonaniu Bernarda Ładysza: „Ridna maty moja” https://www.youtube.com/watch?v=l05Plslr0iU
|
Рідна мати моя, ти ночей не доспала. І водила мене у поля край села, І в дорогу далеку ти мене на зорі проводжала І рушник вишиваний на щастя дала. І в дорогу далеку ти мене на зорі проводжала І рушник вишиваний на щастя, на долю дала.
Хай на ньому цвіте росяниста доріжка, І зелені луги, й солов'їні гаї, І твоя незрадлива материнська ласкава усмішка, І засмучені очі хороші твої.
Я візьму той рушник, простелю, наче долю, В тихім шелесті трав, в щебетанні дібров. І на тім рушничкові оживе все знайоме до болю, І дитинство, й розлука, і вірна любов. І на тім рушничкові оживе все знайоме до болю, І дитинство, й розлука, й твоя материнська любов.
|
|
Żeby nie było zbyt wesoło – dajmy piosenkę w wykonaniu Sofii Rotaru, która jest Mołdawianką, a śpiewa we wszystkich językach tego regionu. „Sumno” (smutno). https://www.youtube.com/watch?v=1TQvlsc5iWo
|
Сумно, сумно аж за край, Не дивись на мене - Грай музико, грай. Зимно, зимно на душі, Забирай що хочеш, Тільки залиши.
Одну калину за вікном, Одну родину за столом, Одну стежину, щоб до дому йшла сама. Одну любов на все життя, Одну журбу до забуття І Україну, бо в нас іншої нема.
Сумно, сумно аж за край, Та чого ж ти плачеш - Грай музико, грай. Крапля горя не зал'є, Наливай, козаче, бо у нас ще є.
Сумно, так і не засну, Краще буду думать про свою весну, Тай піду за небокрай, Вперше, як востаннє - Грай музико, грай |
Smutno mi, aż po granice smutku. Nie gapcie się, muzyka niech gra. Chłodno na duszy. Bierz co chcesz, ale zostaw mi: Jedną kalinę za oknem Jedna rodzinę za stołem Jedną ścieżynę do domu Jedną miłość na całe życie Jedną troskę do zapomnienia I Ukrainę, bo innej nie mam
I kiedy mam to, o co prosiłam – żale mijają, nalewaj, Kozacze, niech gra muzyka |
I jeszcze coś:
Znalazłem w internecie piosenkę, za którą można i milion dolarów dać. Poproszę Kreml, może sfinansuje. „Noc taka księżycowa”: https://www.youtube.com/watch?v=Ejyza48EcKQ
|
Нiч яка мiсячна, зоряна, ясная. Видно, хоч голки збирай. Вийди, коханая, працею зморена, хоч на хвилиночку в гай. Вийди, коханая, працею зморена, хоч на хвилиночку в гай.
Сядемо вкупочцi тут пiд калиною - і над панами я пан! Глянь, моя рибонько,- срiбною хвилею стелеться полем туман.
Гай чарiвний, нiби променем всипаний, чи загадався, чи спить. Он на стрункiй та високiй осичинi листя пестливо тремтить. Он на стрункiй та високiй осичинi листя пестливо тремтить.
Небо незмiряне, всипане зорями,- що то за Божа краса! Перлами ясними, ген пiд тополями грає краплиста роса. Ти не лякайся, що нiженьки босiї вмочиш в холодну росу. Я ж тебе, вiрная, аж до хатиноньки сам на руках однесу.
Ти не лякайся, що змерзнеш лебідонько. Тепло - нi вiтру, нi хмар. Я пригорну тебе до свого серденька, а воно палке, як жар. Я пригорну тебе до свого серденька, а воно палке, як жар.
Ти не лякайся, що можуть пiдслухати, тиху розмову твою. Нiчка поклала всiх, соном окутала,- анi шелесне в гаю.
Сплять вороги твої, знудженi працею,- нас не сполоха їх смiх. Чи ж нам, окраденим долею нашею, й хвиля кохання за грiх. Чи ж нам, окраденим долею нашею, й хвиля кохання за грiх
|
Cóż to za noc, księżycowa, jasna poświatą, że grzyby można zbierać. Wyjdź, kochana, mimo znużenia pracą, do zagajniczka, choć na minutkę. |
Może i ta piosenka, choć dreszcze wywołuje, nie ma wiele wspólnego z Mateuszem, ale czemu akurat musi on siedzieć, a ja zastanawiać się, która piosenka bardziej mu „do ucha”?
Przecież Mateusz wróci, nieprawdaż?
Uwaga, będzie łzawo i ckliwie. Mateusz ma żonę, dzieci. Nie wiem, że to jest rodzina „święta”, bogobojna, krzepka więziami wszelkimi. Ale rozłąka ma to do siebie, że kiedy się kończy – wyzwala emocje. Na przykład takie: „Jakim byłeś, takim pozostałeś”: https://www.youtube.com/watch?v=rKWYW28ZqzQ
|
Каким ты был таким остался Орел степной казак лихой Зачем зачем ты снова повстречался Зачем нарушил мой покой
Зачем опять в своих утратах Меня хотел ты обвинить В одном в одном я только виновата Что нету сил тебя забыть
Свою судьбу с твоей судьбою Пускай связать я не могла Но я жила жила одним тобою Я всю войну тебя ждала
Ждала когда наступят сроки Когда вернешься ты домой И горьки мне горьки твои упреки Горячий мой упрямый мой
И горьки мне горьки твои упреки Горячий мой упрямый мой Твоя печаль твоя обида Твоя тревога ни к чему
Смотри смотри душа моя открыта Тебе открыта одному Но ты взглянуть не догадался Умчался вдаль казак лихой
Каким ты был таким ты и остался Но ты и дорог мне такой Каким ты был таким ты и остался Но ты и дорог мне такой
|
To piosenka, w której mnie urzeka nie tylko taka ludzka treść, ale też tzw. „biały głos” dwóch śpiewaczek (tu akurat trochę nieczysty), a przede wszystkim charakterystyczny dźwięk bałałajek. Jakim byłeś – takim i pozostałeś: stepowy orzeł w ubogim kozaku. I po cóż znów mi spokój burzysz, kiedy już sobie wszystko poukładałam? Dlaczego swoje porażki zrzucasz na mnie… a ja i tak nie umiem ciebie zapomnieć. Nie mogłam mojego losu z twoim związać, ale żyłam tobą tylko. Czekałam, kiedy wrócisz, a ty z wymówkami… Gorzkie są dla mnie twoje uwagi, twoje obawy nie wiedzieć przed czym… Spójrz, moja dusza otwarta, i to tylko przed tobą, daj już spokój, i tak jesteś dla mnie najdroższy, choć nic się nie zmieniłeś
Eeee, chyba tak źle między nimi nie jest, choć nie miałem okazji przyglądać się Mateuszowi aż z tak bliska… |
Na koniec, Czytelniku, pozwól, że Ci podziękuję, za to że wytrwałeś do końca tej niezbornej pretensji do świata. Bardzo ładną piosenką poetycko-towarzyską Ci podziękuję. Całkowicie niepolityczną. Chyba że wsłuchamy się w niedopowiedziany, ale dający się wyczuć apel autora do polityków: pocałujcież wy mnie wszyscy w dupę. To jest piosenka jednego z popularnych bardów rosyjskich, Olega Mitiajewa. Można ją przyrównać do pogodnej polskiej piosenki harcerskiej „Ogniska już dogasa blask” (przy innym ogniu, w inną noc, do zobaczenia znów). Oto wykonanie Olega: https://www.youtube.com/watch?v=w6kAjM4fGTE
|
Изгиб гитары желтой ты обнимаешь нежно, Струна осколком эха пронзит тугую высь, Качнется купол неба большой и звездно-снежный, Как здорово, что все мы здесь сегодня собрались. Качнется купол неба большой и звездно-снежный, Как здорово, что все мы здесь сегодня собрались.
Как отблеск от заката, костёр меж сосен пляшет, Ты что грустишь, бродяга, а ну-ка, улыбнись. И кто-то очень близкий тебе тихонько скажет - Как здорово, что все мы здесь сегодня собрались. И кто-то очень близкий тебе тихонько скажет - Как здорово, что все мы здесь сегодня собрались.
И всё же, с болью в горле мы тех сегодня вспомним, Чьи имена, как раны, на сердце запеклись, Мечтами их и песнями мы каждый вдох наполним, Как здорово, что все мы здесь сегодня собрались. Мечтами их и песнями мы каждый вдох наполним, Как здорово, что все мы здесь сегодня собрались. |
Gryf oliwkowej gitary obejmiesz czule, a struna rezonansem wystrzeli w nieba dal. I zakołysze się błękitna, gwiezdno-śnieżna kopuła. Zajefajnie, żeśmy się tak tu wszyscy zeszli, co nie? Ognisko, niczym odblask zachodzącego słońca, trzaska wesoło pośród sosen, a ty co, włóczykiju, uśmiechnijże się, zaraz ktoś tobie bliski cichuteńko szepnie: zajefajnie, żeśmy się tak tu wszyscy zeszli, co nie? No cóż, ze ściśniętym gardłem wspomnimy tych, których imiona bliznami w nasze serca wrosły. Ich marzeniami i pieśniami wypełnimy każde tchnienie. Zajefajnie, żeśmy się tak tu wszyscy zeszli, co nie? |
Kiedy 18 maja ubiegłego roku dowiedziałem się o aresztowaniu Mateusza, powiedziałem sobie: Nu, pogodi! Pokażę wam, co to znaczy być „prokremlowskim”! sporządziłem najpierw prezentację PP pod tytułem oczywistym: „Jakem prokremlowski”. I przedstawiłem całkiem sporą liczbę najpiękniejszych kremli rozsianych po całej Rosji, na przykład w kazaniu, Tobolsku, Rostowie Wielkim, Niżnym Nowgorodzie. Dodałem do tego moją własną „teorię kremla” (to jest trój-fenomen łączący architekturę fortyfikacyjną, cerkiewno-monastyrską i kupiecko-pałacową), okraszając przykładami „pogostu” w Kiży czy kremla-monastyru sołowieckiego.
No, i zaczęło się. Dolepiłem do tych kremli różne wątki, pozwalające Rosję pokochać (instrumenty muzyczne, potrawy), ale też znienawidzieć (Gułag, Kołchoz), ale przede wszystkim można poczuć się przy niej nieswojo, tak wiele w niej monumentów, tworzonych z rozmachem rzadko spotykanym: pradawne linie zasieczne większe od Wału Pomorskiego czy Linii Maginota, kolej transsyberyjska, elektrownie wodne, stacja kosmiczna Mir, ciężarówka Biełaz, prom kosmiczny Buran, największe samoloty świata, no, i wszechobecne pomniki sięgające nieba, jak ten upamiętniający Stalingrad.
Zrobiła się z tego „prokremlowska” książka: ja akurat ani przez chwilę nie waham się podziwiać Rosję tak, jak inni kochają piękno Indii, Arabii, Ziemi Świętej, Alaski, Kenii czy Andów.
Cóż to jednak znaczy wobec bezczelnego wmawiania „pospólstwu”, że Piskorski to Judasz? Jak mam się zachować, ja, który niejedno paskudztwo opisuję na blogach? Jest taka piosenka Wysockiego, „Piosenka o przyjacielu”: tu wykonuje ją Wołodia, https://www.youtube.com/watch?v=GlrFEL0ZTMM
|
Если друг оказался вдруг И не друг, и не враг, а так, Если сразу не разберёшь Плох он или хорош, Парня в горы тяни, рискни, Не бросай одного его, Пусть он в связке одной с тобой, Там поймешь кто такой.
Если парень в горах не ах, Если сразу раскис и вниз, Шаг ступил на ледник и сник, Оступился и в крик, Значит, рядом с тобой чужой, Ты его не брани - гони, Вверх таких не берут и тут Про таких не поют.
Если он не скулил не ныл, Пусть он хмур был и зол, но шёл, А когда ты упал со скал Он стонал, но держал. Если шёл он с тобой, как в бой, На вершине стоял хмельной, Значит, как на себя самого, Положись на него.
Значит, как на себя самого, Положись на него.
|
To jest tekst „instruktażowy”. Jeśli nagle kolega, którego – wydawałoby się – dobrze znasz, staje się dla ciebie „nierozpoznawalny”, nieprzewidywalny – to nie zostawiaj go z obawy przed ryzykiem, tylko zabierz go w góry na wspinaczkę. Jeśli wymięknie przy pierwszej ryzykownej sytuacji, jeśli poślizgnie się i to mu wystarcza, by „skisł” – to znaczy, że masz obok kogoś obcego, pogoń go precz, bo tu się o takich nie śpiewa. Ale jeśli idzie z tobą krok-w-krok, choć go wszystko źli i wkurza. I kiedy tobie się noga omsknie, a on trzyma linę i nie puści, choć mu się wrzyna w skórę – to na takim polegaj, jak na samym sobie. Chciałbym, aby Mateusz zabrał mnie kiedyś na „wspinaczkę”
|
I oto dziś słyszę, że znów – kilka godzin temu – przedłużono areszt Mateuszowi. Pomijając śmieszność Delfina (czy kto tam o tym decyduje) – mamy oto przedstawienie wzorcowego „pierdla wydobywczego”. Również dziś inny sąd uznał, że może wypuścić za kaucją wielokrotnego oszusta na miliony, autora konceptu „na wnuczka”, który już raz wyszedł za kaucją i zniknął. Rozumiem, że Mateusz jest dużo groźniejszym zbrodniarzem. Po 9 miesiącach trzymania go w areszcie nadal możliwe jest mataczenie? Przecież to oczywiste, że nic „na niego” nie mają, a rozumieją, że jego wyjście na wolność będzie bardziej znaczące, niż aresztowanie go. Gdzie są obrońcy demokracji, hę?
* * *
To nie jest opowieść o Mateuszu. To jest moja terapia z potężnego wk***wu, jaki mi dziś zaserwował Delfin. Od dawna jego nazwisko nie chce mi przejść przez gardło, bo jest to skubaniec strasznie aspołeczny i do tego ścichapęk zakompleksiony. Ale teraz to już mnie rozeźlił.
Coś z tym zrobię. I to coś będzie miało tytuł „Judaszeńki”. A dlaczego – to się dowiecie…