BIEG CZARNEGO KONIA

Я скачу, но я скачу иначе,
По камням, по лужам, по росе.
Говорят: он иноходью скачет,
Это значит – иначе, чем все. 

Но наездник мой всегда на мне,
Стременами лупит мне под дых.
Я согласен бегать в табуне,
Но не под седлом и без узды. 

Если не свободен нож от ножен,
Он опасен меньше, чем игла.
Вот я и оседлан и стреножен,
Рот мой разрывают удила. 

Мне набили раны на спине,
Я дрожу боками у воды.
Я согласен бегать в табуне –
Но не под седлом и без узды! 

Мне сегодня предстоит бороться.
Скачки. Я сегодня фаворит.
Знаю, ставят все на иноходца,
Но не я – жокей на мне хрипит! 

Он вонзает шпоры в рёбра мне,
Зубоскалят первые ряды.
Ох, как я бы бегал в табуне –
Но не под седлом и без узды! 

Пляшут, пляшут скакуны на старте,
Друг на друга злобу затая,
В исступленье, в бешенстве, в азарте,
И роняют пену, как и я. 

Мой наездник у трибун в цене,
Крупный мастер верховой езды.
Ой, как я бы бегал в табуне,
Но не под седлом и без узды. 

Нет, не будут золотыми горы,
Я последним цель пересеку.
Я ему припомню эти шпоры,
Засбою, отстану на скаку. 

Колокол! Жокей мой на коне,
Он смеётся в предвкушенье мзды.
Ох, как я бы бегал в табуне,
Но не под седлом и без узды! 

Что со мной, что делаю, как смею?!
Потакаю своему врагу.
Я собою просто не владею,
Я прийти не первым не могу! 

Что же делать остаётся мне?
Вышвырнуть жокея своего
И бежать, как будто в табуне,
Под седлом, в узде, но без него! 

Я пришёл, а он в хвосте плетётся,
По камням, по лужам, по росе...
Я впервые не был иноходцем,
Я стремился выиграть, как все!

Galopuję, owszem, lecz inaczej,
Przez kałużę, błoto, rosę, piach –
„Inochodziec” mówią, a to znaczy,
Że inaczej, dziwnie i nie tak

Jest i dżokej – tam gdzie ja, tam on,
Nie ma mowy, żeby ze mnie zszedł.
Chętnie biegałbym jak każdy koń,
Gdyby nikt nie właził mi na grzbiet.

Jeśli klinga nie opuszcza pochwy,
Nie zdobędzie się na ostry błysk,
Oto ja – strzemiona, uzda, popręg
I wędzidło, kaleczące pysk.

Bok ostrogą dźgany spływa krwią,
Dżokej się doprawdy chyba wściekł!
Chętnie biegałbym jak każdy koń,
Gdyby nikt nie właził mi na grzbiet.

Dziś wyścigi – jestem faworytem,
Lecz choć na mnie forsę stawia widz,
Dżokej zgarnie sławę i zaszczyty –
Koń nie ważny, koń nie znaczy nic...

Tylko dżokej grze nadaje ton,
Już do boksu ze szpicrutą wszedł –
Chętnie biegałbym jak każdy koń,
Gdyby nikt nie właził mi na grzbiet.

Tańczą, tańczą konie na paddocku,
Już za chwilę bomba w górę, start,
Obserwują się z niechęcią w oku,
Jeden by drugiego żywcem zżarł.

Jest mój dżokej – znają go, to on
Najtrudniejszy może wygrać bieg,
Chętnie biegałbym jak każdy koń
Gdyby nikt nie właził mi na grzbiet.

Nie, nie będzie triumfował dżokej,
Nie powita go radosny wrzask!
Pomszczę swoje poranione boki,
Pójdę tak, by mieć najgorszy czas!

Już mnie dosiadł, cugle ujął w dłoń,
Parę sekund ciągnie się jak wiek,
Chętnie biegłabym jak każdy koń,
Gdyby nikt nie właził mi na grzbiet.

Co się dzieje? Czemu galopuję,
Choć dosiada mnie najgorszy wróg?
Bardzo chciałbym przegrać, lecz nie umiem,
Przegrałbym na pewno gdybym mógł....

Co ma zrobić? Ostateczna broń –
Zrzucę go, i koniec moich bied!
Będę w cuglach biec jak zwykły koń,
Lecz bez jeźdźca, gniotącego grzbiet!

Meta- dżokej zarył nosem w błocko,
Już nie będzie mnie szpicrutą siekł!
Pierwszy raz nie byłem Inochodźcem
I wygrałem, przegrywając bieg!