Preambuła
1. Preambuła: służba, poświęcenie, ideologie, religie,
Konstytucja niniejsza ustanawiana jest jako społeczna ugoda pomiędzy wszystkimi osobami i zbiorowościami, które mimo różnic między sobą oraz niezgodności interesów potwierdzają wybór Polski jako swojej Ojczyzny, postanawiają swoje racje partykularne podporządkować Racji Stanu i porządkowi prawnemu, w ramach którego będą suwerennie i na własną odpowiedzialność realizować swoje indywidualne i zbiorowe programy o znaczeniu publicznym.
Naczelną zasadą postępowania w życiu publicznym jest poświęcenie się w służbie Krajowi i Społecznościom Polskę zamieszkującym, dedykowanie swojej energii, żywotności, pasji i dążeń wspólnemu dobru. Dewiza „Ojczyzna to nasz wielki zbiorowy obowiązek” – jest dewizą przewodnią życia publicznego w Polsce.
Wszelkie wyznawane przez ludność Polski ideologie i religie są sprawą prywatną i wspólnotowo-grupową: nie stanowią żadnego tytułu ani do publicznej chwały, ani do hańby publicznej, nie mogą być narzędziem lub podstawą obowiązującego w Polsce prawa, nie mogą być w żaden sposób źródłem przywilejów w jakimkolwiek obszarze, tym bardziej przesłanką wpływów politycznych, deklarowane w nich wartości nie mogą być formalnym składnikiem doktryn prawnych czy politycznych, za to mają pełne, chronione konstytucyjnie, prawo do swobodnego wyrażania poza obszarem polityki, prawa i administracji.
Konstytucja ustanawia zasadę, na mocy której wszelka władza (wpływ na ludzki los i byt codzienny) jest obca Państwu i Samorządowi: państwowe i samorządowe organy, urzędy, agendy, placówki, funkcjonariusze, urzędnicy, prokurenci – są przede wszystkim na usługach ludności objętej ich kompetencjami, stosowanie przemocy, przymusu, nakazów, instrukcji,
Państwo i Samorząd oraz osoby realizujące zadania państwowe i samorządowe funkcjonują w Polsce z nadania Obywateli, są przed Obywatelami w pełni odpowiedzialne.