Gospodarka bez lichwy, świat bez kapitału fikcyjnego

2017-06-18 06:47

 

Ci marksiści, którzy nadal tkwią we średniowiecznym wyobrażeniu (już wtedy nie trafiającym „w sedno”), że wyzysk polega na uciemiężeniu prostego człowieka, zmuszanego do źle opłacanej pracy i do wydawania z trudem uzyskanych, nędznych dochodów – wedle widzimisię Kapitału.

Niesieni tamtym wyobrażeniem – długo wmawiali oni opinii publicznej (masom wyzyskiwanym), że wyzysk generowany jest w każdym momencie pracy, bo jakaś część tej pracy na bieżąco jest odprowadzana do przepastnej kieszeni kapitalisty. Zgodzić się z tym można jedynie na poziomie symboliczno-alegorycznym.

Rzeczywistym powodem niesprawiedliwości gospodarczej[1] są dwa meta-mechanizmy społeczne, a pierwszy z nich islam definiuje jako Ribā (wszelkie odsetki), zaś chrześcijaństwo jako Usura (łac: lichwa)[2]. Na Bliskim Wschodzie wszelka korzyść oparta na czerpaniu profitów z samego dysponowania dobrem pożądanym przez innych – od zarania oceniana była jako nieetyczna, a nawet jako grzech śmiertelny lub przestępstwo[3], tym bardziej pożyczka pod zastaw[4].

Drugim powodem niesprawiedliwości gospodarczej jest Kapitał Fikcyjny. Jest on owocem zarówno rozwoju-dojrzewania coraz bardziej wyrafinowanych postaci kapitału (tytułów do dochodu: gotowość do pracy, kapitał techniczny, technologiczny, organizacyjny, finansowy, polityczny), jak też rozwoju Komercjalizmu, który „każe” wyceniać wszystko (ziemię, pracę, towary, usługi, ludzkie ciało, ludzką godność i podmiotowość), a zaczął się ujawniać w postaci symonii [5].

ODSETKI	KAPITAŁ FIKCYJNY
Definicja: wszelka cena usługi wyrażona procentowo, a nie wartościowo	Definicja: wszelki tytuł do dochodu bez spełnienia warunku współ-tworzenia dochodu
Tryb generowania:  naliczanie umowne, transakcyjne, buchalteryjne	Tryb generowania: wyrafinowane zestawienia instytucji prawnych
Obfitość źródeł: handel, gospodarstwa domowe	Obfitość źródeł: finanse, ubezpieczenia, budżety, banki
Stratni: ludność, drobni przedsiębiorcy	Stratni: sektory gospodarcze, gospodarki krajowe

 

Niezależnie od tego, jak poszczególne systemy prawne oraz – nie udawajmy – przemoc korporacyjna, wspierają odsetki i kapitał fikcyjny – obie te zmory wyniszczają gospodarkę, wszystko w niej mącą, niweczą, dziesiątkują, rozprzęgają, przetrzebiają, utoksyczniają, rujnują, nękają, dezelują, pustoszą, kancerują, wyszczerbiają, strzępią, paraliżują, miażdżą, trują, degradują, dezintegrują, dekomponują.

Fala kilkunastu ostatnich lat, fala oburzeń obezwładniających Białą Północ globu – Indignados (oburzeni, zbuntowani), Inocentes (niewiniątka, frajerzy) Huérfanos  (osieroceni przez wykluczający ustrój), Desdentados (bezzębni, edentulous, bezradni), Excluidos (wykluczeni społecznie, zmarginalizowani, bez szans) – nie jest przypadkowa: to Biała Północ wymyśliła obie patologie i – paradoksalnie – głównie na sobie je stosuje.

Najbardziej dramatyczne w tym wszystkim jest to – że istnieją proste i łatwe sposoby na obie patologie. Sposoby ukute również na Białej Północy. Związane z takimi nazwiskami jak  Beatrice Potter-Webb, Charles Gide,  Otto von Gierke, Francesco Viganò, w Polsce przez Stanisława Staszica, Edwarda Abramowskiego, Jana Wolskiego, Marię Orsetti.

Formacja ekonomiczna, o której mowa – po niemiecku nazywa się Genossenschaftsbewegung, po hiszpańsku i włosku Cooperativismo, po francusku Le coopératisme, oo grecku Synetairismoús, po hebrajsku קואופרטיבים, po węgiersku Szövetkezetek, po turecku Kooperatifler, . Wywodzi się ze średniowiecznych gildii i konfraterni. Oparta jest na wzajemnictwie i gromadnictwie, na dobrosąsiedzkiej współpracy, samopomocy.

Spółdzielczość-Kooperatywizm.

Rozwiązania znane i z powodzeniem stosowane w takich obszarach jak ubezpieczenia, ochrona zdrowia, edukacja, mieszkalnictwo, rolnictwo, rzemiosło, zaopatrzenie gospodarstw domowych, praca nakładcza, mikro-pożyczki (chwilówki) – oparte są na idei dobrosąsiedztwa. Tylko wtedy są skuteczne: kiedy ich „nośniki” organizacyjne rozrastają się do rozmiarów mamucich – wtedy tracą wszelkie zalety, zaczynają być żerowiskami dla dobrze zorganizowanych „drapieżników”, zajmujących prezesowskie i węzłowe punkty obserwacyjne i wodopojowe. I tylko z nazwy są wtedy spółdzielniami, bo sama ideę dobrosąsiedztwa, wzajemnictwa, samoorganizacji – szyderczo przeistaczają w samowładzę i eksploatują bardziej wrednie, niż to czynią tak zwani Rwacze Dojutrkowi, łże-przedsiębiorcy bez ukorzenienia w środowisku, działający na modłę „skubnij i znikaj” (tyle zysku co w pysku). Łże-spółdzielcy nie znikają: okopują się na swoich kluczowych stanowiskach i stamtąd władają spółdzielcami, a zamiast współuczestniczyć – łupią.

 

*             *             *

Jest siedem uniwersalnych zasad spółdzielczych, przyjętych na całym świecie jako elementarne:

1.       Zasada otwartego i dobrowolnego członkostwa – bez dyskryminowania płci, statusu społecznego, rasy, przekonań politycznych i religii.

2.       Zasada demokratycznego zarządzania – władze pochodzą z wyboru lub mianowania, zgodnie z wolą członków posiadających równe prawo głosu.

3.       Zasada udziałów członkowskich – członkowie równomiernie składają się na majątek spółdzielni i demokratycznie go kontrolują.

4.       Zasada samorządności i niezależności spółdzielni – spółdzielnie są samorządnymi, samopomocowymi organizacjami zarządzanymi przez swoich członków.

5.       Zasada kształcenia, szkolenia i informacji – spółdzielnie zapewniają możliwość kształcenia i szkolenia swoim członkom, przedstawicielom wybranym do organów spółdzielni oraz personelowi kierowniczemu.

6.       Zasada współpracy międzyspółdzielczej – w skali lokalnej, krajowej, międzynarodowej.

7.       Zasada troski o społeczności lokalne – dbają o rozwój społeczności lokalnej, realizując politykę zatwierdzoną prze swoich członków.

I jest tysiące sposobów, by te zasady szyderczo znieważyć za pomocą „dowcipów legislacyjnych”, w czym przoduje Polska. Czy ktoś poważny naprawdę sądzi, że wielkie spółdzielnie mieszkaniowe są rzeczywiście spółdzielniami, skoro są wrogie wobec swoich – tylko z pozoru dobrowolnych – członków zarówno w codziennym działaniu, jak też w procedurach „walno-zebraniowych”? czy ktoś uwierzy w to, że „dobrowolne” składki na struktury „związków spółdzielczych” nie są w rzeczywistości opodatkowaniem? Czy wreszcie ktoś uwierzy, że „Pod Orłami” bytuje „naczelny organ samorządu spółdzielczego, do którego należy reprezentowanie polskiego ruchu spółdzielczego w kraju i za granicą, inicjowanie i opiniowanie aktów prawnych dotyczących spółdzielczości i mających dla niej istotne znaczenie” – a nie para-organ nomenklaturowy?

Charakterystyczne, że dla wielu ludzi zaangażowanych w rozmaitych strukturach spółdzielczych – bardziej niż swojszczyźniana autonomia spółdzielni liczy się „obycie” w meandrach przepisów wtórnych, tworzonych na chwałę i dostatek owych spółdzielczych struktur…

 

*             *             *

Idee spółdzielcze, kooperatywne tak dalece zostały w nas przepoczwarzone – że kiedy się je głosi w wersji pierwotnej – nawet całkiem kumaci i przyzwoici ludzie „nie czują”, co się do nich mówi.

Na przykład Polska jest miejscem dla kilkunastu poważnych związków spółdzielczych – z których chyba żaden nie rozumie, że wszelka prowizyjność, władczość, odgórność, monopol – jakże charakterystyczne dla „ogromniastości” – są przeciwspółdzielcze.

Może warto powtórzyć nie tylko to, że „małe jest piękne” (i zrzeszać się powinno wyłącznie pod „zawołaniem”, a nie w struktury o charakterze para-politycznym), ale też „odsetki są nieprzyzwoite” oraz „dochód za pracę, a nie za pozycję”.